Święta Katarzyna
Nie byłoby Stowarzyszenia gdyby nie św. Katarzyna, Szarytka, która ukochała Niepokalaną całym sercem.
Katarzyna urodziła się 2 maja 1806 r. w Burgundii
(Francja), jako ósme z siedemnaściorga dzieci. W domu nazywano ją Zoe, bo
została ochrzczona w dniu poświęconym tej świętej. W dziewiątym roku życia
przeżyła śmierć matki. Wtedy powierzyła się całkowicie Maryi z prośbą, by
była jej Matką. Przez dwa lata wraz z młodszą siostrą Toniną przebywała
w rodzinie ciotki.
W domu panowała atmosfera głębokiego życia
religijnego. Katarzyna wiele się modliła, przystępowała do sakramentów i we
wszystkie piątki i soboty roku zachowywała post. Uważała, że jest powołana do
życia zakonnego.
Gdy zamierzała wstąpić do zgromadzenia, ojciec
zdecydowanie sprzeciwiał się temu. Wysłał ją jeszcze raz do Paryża do pomocy
bratu prowadzącemu restaurację, z nadzieją, że zapomni o swoim powołaniu.
Trwała jednak przy swoim postanowieniu i w styczniu 1830 r. rozpoczęła postulat.
W kwietniu wysłano ją do Paryża i tam w domu generalnym przy ul. du Bac
rozpoczęła seminarium (nowicjat).
W dniach 18 lipca, 27 listopada i 8 grudnia 1830
roku przeżyła objawienia Maryi Niepokalanej, która powierzała jej szczególne
posłannictwa. Najważniejsze z nich, 27 listopada, dotyczyło wybicia i
rozpowszechnienia medalika, którego wzór zobaczyła w widzeniu.
Katarzyna
wyznała wszystko swojemu spowiednikowi. To on postarał się o wybicie w 1832 r.
przedstawionego medalika, który bardzo życzliwie przyjęty przez wiernych,
został nazwany Cudownym Medalikiem i taką nazwę nosi do dziś.
Powstało też nasze Stowarzyszenie Dzieci Maryi. W
miarę upływu czasu sprawdzały się wydarzenia zapowiadane przez Maryję podczas objawień.
Po
zakończeniu seminarium Katarzynę wyznaczono do pracy w Hospicjum Enghien w
Paryżu, gdzie pozostała do końca życia. Zajmowała się przygotowywaniem posiłków
w kuchni, uprawiała ogród, opiekowała się oborą, kurnikiem i gołębnikiem, była
furtianką, troszczyła się o bieliznę i odzież podopiecznych. Całe życie
upłynęło jej w całkowitym ukryciu.